En we vertrekken!
Blijf op de hoogte en volg Cees en Conny
19 September 2015 | Spanje, Mijas Costa
Vandaag begon dan eindelijk onze vakantie! Vrijdag was Conny jarig dus op een of andere manier lukte het even niet om de koffers in te pakken, dat hebben we zaterdagochtend pas gedaan. Een half uurtje later dan gepland vertrokken we rond 11 uur richting het Courtyard by Marriott hotel in Hoofddorp waar we via Groupon onze auto zouden parkeren. Nog wel wat oponthoud gehad onderweg (stomme Afsluitdijk) en net toen we om 13 uur vlakbij het hotel waren, kwamen we de shuttle bus tegen. Chips... Nou ja, de volgende zou om 13:45 vertrekken en dat was ook nog wel op tijd voor de assistentie op het vliegveld en natuurlijk de vlucht. Toen we dan eindelijk vertrokken, kwam er op het laatste moment nog zo'n knakker aanlopen die vroeg of dit busje naar "CAE" ging. Dus de chauffeur besloot dat er een klein stukje omgereden werd. Knakker afgezet bij CAE en toen op naar het vliegveld. De chauffeur vroeg of we een trolley wilden (ja graag) en zette ons - niet volgens afspraak - bij de vertrekhal af. Hartstikke tof natuurlijk, want normaal gesproken doen ze dat bij de aankomsthal waar de shuttlebusjes staan en moet je naar de lift, naar boven, etc. etc. Dit scheelde weer een trippel over het vliegveld.
Nou dachten we slim te zijn door Cees zich alvast bij de assistentiepaal te laten melden en Conny zou ondertussen de koffers inchecken. Conny in de lange (lange, lange) rij en Cees op het bankje wachten. Zegt zo'n vliegveld dame ineens dat ze bij het inchecken Cees ook willen zien. Nou, lekker dan. Dus Conny Cees gebeld, Cees weer naar Conny. Maar ja, ondertussen was de dame van de assistentie bij de paal gearriveerd en die zag Cees natuurlijk nergens. Conny in galop naar de dame en die begreep gelukkig waarom Cees alsnog naar de incheckrij was gegaan. Werden we vervolgens de rij uitgehaald en direct naar de eerst beschikbare incheckbalie gebracht. Ow, dat was natuurlijk hartstikke aardig en vriendelijk voor ons, maar dat zullen de andere reizigers iets minder gewaardeerd hebben :-) . We hadden ook de opvouwbare reisrolstoel bij ons voor Cees en die heeft de assistentiedame voor ons afgegeven. En toen op naar de wachtruimte. Al vrij vlot werden we opgehaald om door de douane te gaan (blijft toch altijd weer een dingetje...) en toen naar de gate. Daar waren we om 15:15 en de assistentiedame besloot dat dit een mooi moment was om andere passagiers te gaan helpen. Maar "er zou snel iemand komen om te begeleiden naar het vliegtuig". Geen probleem natuurlijk, alleen als je eenmaal assistentie hebt gaat de vliegmaatschappij er vanuit dat je die houdt. Dus toen de boarding begon en er in geen velden of wegen iemand van de assistentie te zien was, moesten Cees en Conny wachten en mochten niet boarden. Stom natuurlijk, want het voorstel van Conny om als eerste te gaan en dat zij dan wel de rolstoel zou rijden, mocht ook niet. Dus uiteindelijk is iemand van de boardingbalie meegegaan, ondertussen de rolstoel duwend naar het vliegtuig omdat ook na herhaaldelijk bellen niemand van de assistentie kwam. Daarom als laatste het vliegtuig in, geen vakken meer leeg voor de handbagage (tja, we hebben nu eenmaal medische apparaten bij ons), drukte van belang in het gangpad (hé, was dat niet waar Conny de dame bij boarding al voor had gewaarschuwd?). Zegt de dame "Ja, u had eigenlijk als eerste aan boord gemoeten". Joh, zou je denken? (grom grom). Nou ja, we zaten, we waren op tijd en er helemaal klaar voor!
De vlucht verliep voorspoedig. Nog een gek gevalletje. Vraagt de man die naast ons zit in het vliegtuig of hij een selfie mag maken met ons erop. Nou, dat ze in Beijing foto's van ons willen maken, dat weten we maar dat dit overgeslagen is naar Nederland was voor ons nieuw. Maar zo gezegd, zo gedaan, dus we staan nu ergens op een internetpagina met onze hoofden.
In het vliegtuig nog een broodje gegeten en wat gedronken. Later bleek dit een zeer slim besluit aangezien we in Malaga geen enkele gelegenheid hadden om iets te eten. De duur van de vlucht is natuurlijk appeltje-eitje vergeleken met Beijing afgelopen mei (ongeveer 1/3 van de reistijd), het was overdag en op veel stukken onbewolkt, dus er was buiten zat te zien. Eenmaal rond 19 uur aangekomen in Malaga (met een superzachte landing) stond de assistentie al klaar. Snel naar de bagageband waar onze spullen (inclusief rolstoel, hoera!) als een van de eerste van de band rolden. En op naar de autoverhuur. Nou ja, eerst naar de shuttlebusjes die je naar de verhuurmaatschappij brengt. Was nog even wat verwarring wat nou de bedoeling was maar al snel kwam de bus van Helle Hollis Car Rental aangereden. Wel grappig, de chauffeur had het vreselijk druk met zijn tablet en kon daarom echt niemand helpen met de koffers inladen (slimmerik :-) ). En snel de bus in en naar de autoverhuur. Daar aangekomen had iedereen vreselijke haast. Wij niet en hebben rustig gewacht en als laatste de auto opgehaald. In Nederland hadden we al de registratie gedaan, formulieren invullen hoefde daarom niet meer. We hadden al een upgrade gedaan want 2 koffers, 3 handbagage en een rolstoel ging echt niet in een Aygo passen. Vroeg de man achter de balie met hoeveel personen we eigenlijk waren. 2 maar we hebben nogal wat bagage en een rolstoel bij ons. Tegen een kleine bijbetaling (€ 40 voor de gehele huurperiode) konden we een grotere auto krijgen met meer laadruimte etc. Dus in plaats van een Opel Astra (of gelijkwaardig), zijn we nu dus de trotse "bezitter" van een Peugeot 3008 diesel. Das wel tof, alles paste er makkelijk in, geen probleem. Nog even de bestaande schades genoteerd en toen op weg naar het huisje in Sitio de Calahonda.
Nou, en daar begon het... Omdat de meegebrachte navigatie in eerste instantie het adres niet kon vinden, gebruikten we de meegeleverde routebeschrijving waar op stond "neem de afslag Sitio de Calahonda". En wij nemen dat zeer letterlijk. Dus rijden het bord "Calahonda" voorbij. Nou, we moesten wel heeeeeel ver doorrijden voordat we na de tol bij de rotonde kwamen. Bleek dat we toch de afslag "Calahonda" hadden moeten nemen. Inmiddels was het donker en hebben we toch maar de navigatie erbij gepakt. Die kon nu wel het adres vinden (opmerkelijk!) en leidde ons weer terug. Inderdaad, weer langs de tolpoortjes, zucht!. Bij de McDonalds (of all places) wisten we dat we goed zaten. Nog even gestopt bij de lokale supermarkt. Het huisje is selfcatering en we wisten niet of op zondag de supermarkt wel open was. Daarom gelijk maar wat broodjes en beleg gekocht voor het ontbijt. Mega fles water gekocht (6,25 liter voor € 1,64) en een Pan de Pueblo (brood) en nog wat versnaperingen. En weer verder naar het bungalowparkje. Het was inmiddels tegen 10 uur. De beheerders van het park hebben op ons gewacht en na 1000x excuses dat we zo laat waren, konden we inchecken. We hadden huisje 1 omdat het nogal wat trappetjes zijn op het park en dit voor Cees het meest toegankelijke huisje is.
We hebben inmiddels ook huisvrienden (2 gekko's). Het huisje hebben we van buiten nauwelijks kunnen bekijken (was donker) maar is van binnen hartstikke leuk en helemaal prima! We hebben wel in de gaten dat je gek moet zijn op dieren in dit huisje (gekko's, mieren en vermoeden van een muis).
Morgen hebben we niets gepland. Eerst maar eens uitslapen (we zijn bekaf) en de omgeving verkennen. Het huisje hebben we inmiddels opgeslagen in de navigatie en de instellingen op tolwegen vermijden gezet, dus dat gaat in ieder geval niet meer fout :-) .
Nou dachten we slim te zijn door Cees zich alvast bij de assistentiepaal te laten melden en Conny zou ondertussen de koffers inchecken. Conny in de lange (lange, lange) rij en Cees op het bankje wachten. Zegt zo'n vliegveld dame ineens dat ze bij het inchecken Cees ook willen zien. Nou, lekker dan. Dus Conny Cees gebeld, Cees weer naar Conny. Maar ja, ondertussen was de dame van de assistentie bij de paal gearriveerd en die zag Cees natuurlijk nergens. Conny in galop naar de dame en die begreep gelukkig waarom Cees alsnog naar de incheckrij was gegaan. Werden we vervolgens de rij uitgehaald en direct naar de eerst beschikbare incheckbalie gebracht. Ow, dat was natuurlijk hartstikke aardig en vriendelijk voor ons, maar dat zullen de andere reizigers iets minder gewaardeerd hebben :-) . We hadden ook de opvouwbare reisrolstoel bij ons voor Cees en die heeft de assistentiedame voor ons afgegeven. En toen op naar de wachtruimte. Al vrij vlot werden we opgehaald om door de douane te gaan (blijft toch altijd weer een dingetje...) en toen naar de gate. Daar waren we om 15:15 en de assistentiedame besloot dat dit een mooi moment was om andere passagiers te gaan helpen. Maar "er zou snel iemand komen om te begeleiden naar het vliegtuig". Geen probleem natuurlijk, alleen als je eenmaal assistentie hebt gaat de vliegmaatschappij er vanuit dat je die houdt. Dus toen de boarding begon en er in geen velden of wegen iemand van de assistentie te zien was, moesten Cees en Conny wachten en mochten niet boarden. Stom natuurlijk, want het voorstel van Conny om als eerste te gaan en dat zij dan wel de rolstoel zou rijden, mocht ook niet. Dus uiteindelijk is iemand van de boardingbalie meegegaan, ondertussen de rolstoel duwend naar het vliegtuig omdat ook na herhaaldelijk bellen niemand van de assistentie kwam. Daarom als laatste het vliegtuig in, geen vakken meer leeg voor de handbagage (tja, we hebben nu eenmaal medische apparaten bij ons), drukte van belang in het gangpad (hé, was dat niet waar Conny de dame bij boarding al voor had gewaarschuwd?). Zegt de dame "Ja, u had eigenlijk als eerste aan boord gemoeten". Joh, zou je denken? (grom grom). Nou ja, we zaten, we waren op tijd en er helemaal klaar voor!
De vlucht verliep voorspoedig. Nog een gek gevalletje. Vraagt de man die naast ons zit in het vliegtuig of hij een selfie mag maken met ons erop. Nou, dat ze in Beijing foto's van ons willen maken, dat weten we maar dat dit overgeslagen is naar Nederland was voor ons nieuw. Maar zo gezegd, zo gedaan, dus we staan nu ergens op een internetpagina met onze hoofden.
In het vliegtuig nog een broodje gegeten en wat gedronken. Later bleek dit een zeer slim besluit aangezien we in Malaga geen enkele gelegenheid hadden om iets te eten. De duur van de vlucht is natuurlijk appeltje-eitje vergeleken met Beijing afgelopen mei (ongeveer 1/3 van de reistijd), het was overdag en op veel stukken onbewolkt, dus er was buiten zat te zien. Eenmaal rond 19 uur aangekomen in Malaga (met een superzachte landing) stond de assistentie al klaar. Snel naar de bagageband waar onze spullen (inclusief rolstoel, hoera!) als een van de eerste van de band rolden. En op naar de autoverhuur. Nou ja, eerst naar de shuttlebusjes die je naar de verhuurmaatschappij brengt. Was nog even wat verwarring wat nou de bedoeling was maar al snel kwam de bus van Helle Hollis Car Rental aangereden. Wel grappig, de chauffeur had het vreselijk druk met zijn tablet en kon daarom echt niemand helpen met de koffers inladen (slimmerik :-) ). En snel de bus in en naar de autoverhuur. Daar aangekomen had iedereen vreselijke haast. Wij niet en hebben rustig gewacht en als laatste de auto opgehaald. In Nederland hadden we al de registratie gedaan, formulieren invullen hoefde daarom niet meer. We hadden al een upgrade gedaan want 2 koffers, 3 handbagage en een rolstoel ging echt niet in een Aygo passen. Vroeg de man achter de balie met hoeveel personen we eigenlijk waren. 2 maar we hebben nogal wat bagage en een rolstoel bij ons. Tegen een kleine bijbetaling (€ 40 voor de gehele huurperiode) konden we een grotere auto krijgen met meer laadruimte etc. Dus in plaats van een Opel Astra (of gelijkwaardig), zijn we nu dus de trotse "bezitter" van een Peugeot 3008 diesel. Das wel tof, alles paste er makkelijk in, geen probleem. Nog even de bestaande schades genoteerd en toen op weg naar het huisje in Sitio de Calahonda.
Nou, en daar begon het... Omdat de meegebrachte navigatie in eerste instantie het adres niet kon vinden, gebruikten we de meegeleverde routebeschrijving waar op stond "neem de afslag Sitio de Calahonda". En wij nemen dat zeer letterlijk. Dus rijden het bord "Calahonda" voorbij. Nou, we moesten wel heeeeeel ver doorrijden voordat we na de tol bij de rotonde kwamen. Bleek dat we toch de afslag "Calahonda" hadden moeten nemen. Inmiddels was het donker en hebben we toch maar de navigatie erbij gepakt. Die kon nu wel het adres vinden (opmerkelijk!) en leidde ons weer terug. Inderdaad, weer langs de tolpoortjes, zucht!. Bij de McDonalds (of all places) wisten we dat we goed zaten. Nog even gestopt bij de lokale supermarkt. Het huisje is selfcatering en we wisten niet of op zondag de supermarkt wel open was. Daarom gelijk maar wat broodjes en beleg gekocht voor het ontbijt. Mega fles water gekocht (6,25 liter voor € 1,64) en een Pan de Pueblo (brood) en nog wat versnaperingen. En weer verder naar het bungalowparkje. Het was inmiddels tegen 10 uur. De beheerders van het park hebben op ons gewacht en na 1000x excuses dat we zo laat waren, konden we inchecken. We hadden huisje 1 omdat het nogal wat trappetjes zijn op het park en dit voor Cees het meest toegankelijke huisje is.
We hebben inmiddels ook huisvrienden (2 gekko's). Het huisje hebben we van buiten nauwelijks kunnen bekijken (was donker) maar is van binnen hartstikke leuk en helemaal prima! We hebben wel in de gaten dat je gek moet zijn op dieren in dit huisje (gekko's, mieren en vermoeden van een muis).
Morgen hebben we niets gepland. Eerst maar eens uitslapen (we zijn bekaf) en de omgeving verkennen. Het huisje hebben we inmiddels opgeslagen in de navigatie en de instellingen op tolwegen vermijden gezet, dus dat gaat in ieder geval niet meer fout :-) .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
