Souvenirs en vieze dumplings in Dashilar

De bedoeling was dat we vanochtend lekker konden uitslapen. Dus de wekker stond om 09:30. Helaas dachten de buren daar anders over want al heel vroeg was het een drukte van jewelste. En dat is irritant zeg! Het is net alsof we gewoon thuis zijn. We hebben het nog kunnen rekken tot 08:30 en dat is nog heel knap. Toen we later naar het restaurantje van het hotel liepen zagen we dat de kamer naast ons zowel vanuit buiten als van binnen versierd was, we vermoeden dat het ging om een trouwerij ofzo. Nou, oke dan, dan is het minder irritant... We hebben rustig aan ontbeten. Omdat het vandaag mooi weer was en een zaterdag, besloten we om vandaag dan maar te gaan winkelen bij Dashilar. We wisten niet helemaal zeker of op zondag de winkels wel open zijn. Hoewel, we zouden geen reden weten waarom ze niet open zouden zijn aangezien het merendeel hier in China een ander geloof aanhangt dan het Christendom en dat is toch de reden waarom wij zondagsluiting kennen. Maar het zekere voor het onzekere, dus vandaag maar gegaan. Eenmaal aangekomen bij de grote weg aan de goede kant van de weg gaan staan omdat taxi's er een hekel aan schijnen te hebben als ze moeten keren en dat dan ook niet doen. En zul je altijd zien, de overkant van de weg allemaal lege taxi's, onze kant van de weg allemaal volle taxi's. Het duurde even voordat we een taxi gevonden hadden. Sta je daar lekker in de brandende zon. Maar gelukkig kwam er een lege taxi aan en die wilde ons ook nog wel meenemen. Een Duitse meneer vroeg nog waar wij naar toe gingen. Dat was blijkbaar niet zijn locatie (en alsof we een taxi zouden delen, levert alleen maar verwarring op. We waren al blij dat we er eentje hadden).

Eenmaal aangekomen in de buurt van Dashilar, rustig naar de winkelstraat gelopen. Komt Cees naar Conny toe met een verhaal over een Chinese jongen in een paars overhemd die hem maar op de schouder stond te kloppen. Conny, dom als ze is, kijkt om naar de Chinese jongen. Nou, die zag zijn kans schoon. Hij stond Conny's hand maar te schudden en luidkeels 'Welcome to China' te roepen en Cees maar op zijn schouder te meppen. We trekken ze wel aan... Op een gegeven moment was het wel klaar. Heel vriendelijk van die jongen natuurlijk, maar we hebben toch wel even gecheckt of we onze portemonnee nog hadden. Ja, zal best niet aardig zijn van ons, maar je hoort zulke verhalen over buitenlandse toeristen die door persoon X afgeleid worden terwijl persoon Y je rolt. Maar nee, dit was gewoon een kerel die het blijkbaar fijn vond dat we in China waren. Nou, wij vinden het ook fijn dat we er zijn :-) .

Na alle tumult zijn we verder gelopen de winkelstraat in. Cees had een heel verlanglijstje met souvenirs die hij nog graag wilde kopen. Op naar winkel 1. En een Boeddha voor aan de autospiegel was snel gekocht. Conny had ook nog wat kleine dingetjes gekocht en ook nog wat voor aan haar wand. En toen eens kijken in een theewinkel. We wilden graag witte thee, maar die verkochten ze alleen in schijven, terwijl wij graag een potje of zakje wilden. Die hebben we maar overgeslagen. Ze probeerden nog de jasmijnthee aan ons te slijten, maar die hebben we thuis nog genoeg. Witte thee is in Nederland best prijzig en ietsje lastiger te verkrijgen. Of in ieder geval minder 'echt'. Dan maar verder naar de volgende shop. Eetstokjes, check! Kom met lepel, check! En toen hebben we eventjes uitgerust op een stoepje.
Conny heeft nog even koud water gehaald. En we waren zo veilig als wat, want rechts van ons stond de beveiliging, achter ons twee militairen in de houding en links van ons liep de politie. Allen bewapend, er kon ons niets gebeuren. Na een poosje alles en iedereen aanschouwd te hebben, zijn we verder gelopen naar Qianmen Jie. Daar waren verschillende winkeltjes waaronder theewinkeltjes maar om een of andere reden stonden mensen daar in de rij. Dat hebben we maar overgeslagen. Een stukje verderop bij het hotel, vlak bij de Confucius tempel is een theehuis waar we vorig jaar de theeceremonie hebben gedaan. Daar verkopen ze zat thee. Trouwens, aan de doorgaande weg bij het hotel zitten ook verschillende theewinkels. Dus die witte thee gaat er wel komen.

Omdat het rond een uur of 13:30 was en we bijna bij Goubuli waren waar ze dumplings maken, besloten we maar eens te gaan lunchen. Vorig jaar hebben we daar heerlijke dumplings gehad. Dat was op een doordeweekse dag en het was toen erg rustig. Nou, dat was vandaag wel anders. Het was druk en de serveerster bijzonder ongeduldig. We konden geen water bestellen alleen sapjes. Is het 30+ en moet je lauwe sapjes drinken, jippie. We werden toch dringend verzocht om de set van 8 dumplings te nemen. Wat een afknapper! De dumplings waren lang zo lekker niet als we ons herinnerden (maar misschien zijn we ook wel iets verwend, vorig jaar aten we voor het eerst dumplings in China, deze vakantie hebben we ze zelf gemaakt bij de kookworkshop). We hebben ons door de dumplings heen gegeten (survival of the fittest) maar dat hebben we wel moeten bekopen met enige maag-darmprobleempjes toen we weer bij het hotel waren. Absoluut geen aanrader! En de prijs kostte ons ook nog eens een paar jaar van ons leven (264 RMB voor 15 niet lekkere dumplings en 2 lauwe sapjes, dat is zo'n 35 euro! Dat hebben we er echt niet vanaf gegeten, wat een blamage!). We zijn er maar snel van tussen gegaan en hebben besloten dat als we ooit weer in Beijing komen, we never nooit meer naar die - en we zeggen het niet vaak maar nu dan toch - ballentent Goubuli gaan.

Van pure schrik waren we uitgewinkeld. Nou nee niet echt, we waren aan het einde van de straat gekomen en het was echt bloedheet. We zijn naar de overkant van de straat gelopen in een poging weer een taxi aan te houden. Ging ook weer niet vanzelf. Of volle taxi, of xenofoben. Uiteindelijk stopte er eentje en Conny besloot dat ze iedere keer veel te beleefd was met eerst de locatie aan te geven en dan pas in te stappen dus tip van Boots: eerst instappen en daarna pas zeggen waar je naar toe wilt. Hahaha.

Deze taxichauffeur deed trouwens niet moeilijk hoor. Hij wist alleen niet precies hoe hij moest rijden dus hij gebruikte de navigatie. Prima. Ziet Conny ineens dat de navigatie aangaf dat hij over 1.2 kilometer rechtsaf moet. Maar dat kon helemaal niet, want vanaf dat punt was het 1 lange rechte weg. Conny in haar beste Chinees proberen aan te geven dat hij niet rechtsaf moest. Nog een klein missertje. Bu jou = Wil ik niet, Bu jow = niet rechtsaf. En natuurlijk riep Conny in eerste instantie 'Bu jou'. Eh, 'Bu jow'. Wij lachen, taxichauffeur lachen. Ach, als uiteindelijk de boodschap maar aankomt en dat lukte. Hij heeft ons bij het kioskje afgezet en we waren aan het begin van de weg van de hutong waar het hotel zich bevindt. Als ze ooit de bruidsmodewinkel en de kiosk verplaatsen, zijn we kansloos verloren.

In het hotel hebben we onder het genot van de airco even uitgepuft (letterlijk). En vanavond besloten we dat we maar weer lam gingen eten. Zo gezegd, zo gedaan. En we hebben er heerlijk van genoten. Na het eten is Cees weer naar het hotel gegaan, oftewel naar de overkant gelopen. Conny is nog even naar 85 degrees gelopen voor twee cappuccino's en iets lekkers. Onderweg ook nog in de hutong bij een standje twee Nashiperen gekocht, die zijn alvast voor morgen ofzo.

Zoals het nu staat is het weer morgen vergelijkbaar met dat van vandaag en gaan we naar de Tempel van de Hemel. Maar we zien wel. De luidruchtige buren zijn inmiddels ook weer terug en bouwen blijkbaar een feestje op hun kamer. De oordoppen liggen al klaar :-) .