- . .-.. . --. .-. .- ..-. .. . -- ..- ... . ..-

Oftewel, "Telegrafie museum" in morse. Om bij het begin te beginnen: het was een wat onrustige nacht voor Conny. Met de ontsteking gaat het iets beter, maar het gaf vannacht nogal wat gedoe zullen we maar zeggen. Voordeel: ze was wel vroeg wakker. Door het gedoe was het ontbijt toch wat aan de late kant. Maar niet getreurd, beter laat dan nooit. In verband met het gedoe zijn we eerst maar naar de supermarkt gegaan waar ze wat prima verbandmiddelen hadden. En we moesten ook nog brood hebben. En fruit. Oja, en een schuimspaan! En zo hadden we toch nog wel wat boodschappen verzameld. Geen koekjes, want die halen we wel in de parkwinkel, die zijn het lekkerst. Omdat we besloten om na de lunch pas weg te gaan, hebben we ook maar twee Cornish pasties gekocht. Was best lekker, beetje pittig.

Na de lunch zijn we op weg gegaan naar Porthcurno. Wat daar te doen is? Nou, daar zit een telegrafiemuseum. En omdat het toch bewolkt was, was het een goede dag om een binnenactiviteit te doen. Eenmaal bij de weg naar het museum aangekomen en de gok maar gewaagd door een smal weggetje naar boven te nemen en te kijken of de gehandicaptenparkeerplaats vrij was. En die was nog vrij! Dat scheelde weer een hucht op lopen met de rolstoel. Eenmaal binnen kregen we wat uitleg wat waar te zien was en hoe we het beste bij de WWII tunnel kwamen.

Zo gezegd zo gedaan. Cees met de lift naar boven en daar aangekomen hebben we rustig even rondgelopen en hebben we daarna de film bekeken (die was halverwege toen we boven kwamen). Best interessant om te zien hoe vroeg in de tijd er al fysieke kabels gelegd werden naar India. De hele geschiedenis van de telegrafie in Porthcurno werd uitgelegd. Toen de film was afgelopen, zijn we de rest van het museum gaan bekijken. Er waren echt superveel telegrafiemachines. Mooi om te zien dat het allemaal bewaard is gebleven. En het morse alfabet. Wel een foto van gemaakt, nu nog onthouden :-) . Ook over het leven van de werkers werd uitgebreid toegelicht. Toen we boven klaar waren, zijn we met de lift weer naar beneden gegaan naar de WWII tunnels. Die zijn ook prima te berijden met een rolstoel. Wel hier een daar een deur die je open moet doen, maar op zich geen probleem. In die tunnels werd de geschiedenis van de telegrafie in de Tweede Wereldoorlog uitgelegd en ook daar echt heel veel toestellen. Sommige nog werkend ook. Er is ook nog een "ontsnappingsroute" maar die hebben we overgeslagen aangezien je dan een trap van 100 treden op moet. Een ander deel gaat over de glasvezelkabels en -verbindingen van tegenwoordig.

Toen we alles bekeken hadden, zijn we weer terug naar binnen gegaan en hebben we in het cafeetje wat gedronken. Cees had dit keer de rode kool soep (jazekers). Zag er wel uit als rode kool soep, maar smaakte niet naar rode kook vertelde Cees. Daarna zijn we naar de shop gegaan en hebben we nog koelkastmagneten (what else?) en twee onderzetters gekocht. Die onderzetters waren wel erg grappig. Die zijn gemaakt van gerecyclede printplaten. En aangezien Cees vroeger nogal wat met printplaten etc. deed, was dat wel een leuk idee. Tijdens het afrekenen was Cees alvast in de auto gaan zitten (of eigenlijk heeft Conny Cees naar de auto gestuurd omdat ze nog iets wilde regelen waar hij niet bij hoefde te zijn) en toen hij zat te wachten liep er zomaar een vos voorbij. Tegen de tijd dat hij zijn mobiel gepakt had, was de vos natuurlijk al weg, maar blijft toch leuk. Was wel een beetje miezerig vosje vertelde Cees.

Omdat we toch in de buurt waren en we jaren geleden John O'Groats bezocht hadden, het noordelijkste puntje van het Britse vasteland, leek het nu wel een leuk idee om dan ook maar Land's End te bezoeken, het zuidelijkste puntje van het Britse vasteland. Toen we aankwamen stonden er verschillende mensen bij de parkeerautomaat te wachten. We dachten eigenlijk dat ze gewoon op iemand stonden te wachten, maar toen Conny een kaartje wilde nemen, zag ze dat het tot 17 uur 6 pond vast prijs was en na 17:00 uur 2 pond. Ah, dus daarom stonden ze allemaal daar! Nou, dan eerst de rolstoel maar uit de auto halen, dan zijn die 3 minuten ook wel om. En na 17 uur was het ineens best druk bij de automaat. Het lijken wel Nederlanders :-) . En goed voorbeeld doet goed volgen en wij hebben ook een kaartje voor 2 pond genomen.

Land's End is een soort dorpje maar dan alleen met winkels en een hotel. De winkels waren om deze tijd gesloten dus het was eigenlijk uitgestorven. We zijn dan ook meteen doorgelopen naar het punt met de paal. Op die paal stond toevallig (nou ja, niet toevallig natuurlijk) ook John O'Groats vermeld met 870 mijl. En zo is de cirkel weer rond :-) . Na nog een foto van de vuurtoren en het laatste en eerste huisje hadden we het wel gezien en zijn we teruggelopen naar de auto. Daar heeft Conny nog haar goede daad verricht door haar parkeerkaartje aan iemand anders te geven. Mag waarschijnlijk niet, maar is ook onzin om het kaartje weg te gooien.

De terugrit ging iets sneller dan de heenrit, maar dat kwam omdat Conny nu niet de verkeerde afslag nam op de rotonde en dus niet over de B-weg werd geleid. Onderweg nog meer wild gezien, maar dan wel doodgereden. Het kan niet anders of de das wordt hier met uitsterven bedreigd. Jeempie, om de zoveel kilometer ligt er wel weer eentje in de berm. Naast konijnen, herten, etc. Eenmaal aangekomen op het park hebben we nog even een cup a soupje genomen die Cees heel handig over zichzelf gooide (huh? wat doe jij nou?) en hebben we maaltijd inmiddels ook achter de kiezen. En nu gaan we relaxen en he-le-maal niets doen!

Morgen lijkt een mooie dag te worden. We bespeuren inmiddels zelfs iets van een avondrood. Bij mooi weer staat er weer een tuin op het programma met wat tuincentra. Dat was immers het doel van deze vakantie. Mocht het alsnog slechter weer zijn, nou, dan zien we nog wel wat we gaan doen. Eerst lekker uitrusten.