Een wat saaie en langdradige rit vol rare jongens.

Vanochtend hebben we na het ontbijt de rest van de spullen ingepakt en ingeladen en zijn we vertrokken naar Littlebourne in Kent. Het zou een rit worden van (minimaal) 4,5 uren maar gezien de ellenlange wegwerkzaamheden en het rijgedrag van de Britten werd dat vast langer. En dat was ook zo. Mijn hemel, niet om te generaliseren, maar het zijn eh... bijzondere chauffeurs. Zou ze niet graag in Amsterdam tegenkomen. Conny grapte nog dat er vast heel veel meditatie en yoga centra moeten zijn want dat heb je wel nodig met al die rijdende stressfactoren. Veel valt er over de rit niet te vertellen. We hebben nog een stop gemaakt bij zo'n servicepunt onderweg en hebben daar geluncht. En toen zijn we weer verder gereden. We kwamen weer over de Dartford Crossing, dus we moeten vooral niet vergeten de tol te betalen (2,5 pond). Onderweg zagen we nog een tot Tardis omgebouwde station die iets met fondsenwerving deed. Zag er best grappig uit. En we zagen onderweg ook nog een man die met zijn voet uit het raam zat. En in eerste instantie dachten we dat het een passagier was (was nog gek natuurlijk) maar dat kon helemaal niet want het was een Engelse auto en hij had een stuur in zijn handen. Nogmaals: rare jongens die Britten.

Na een tijdje kwamen we in de buurt van Canterbury. We besloten eerst maar even boodschappen te doen, want we moesten toch nog brood, fruit, melk etc. kopen. En ze hadden ook een tankstation erbij. Niet zo goedkoop als laatst maar toch ook de goedkoopste die we tegengekomen waren vandaag (1.28,7). En toen naar het huisje. Nou, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Daar waar de navigatie ons naar toe stuurde, was een heel eng weggetje omhoog waarbij het leek alsof we ook nog een bocht van 90 graden moesten maken zonder een huis te raken dat daar stond. Kon niet de bedoeling zijn. Dus verder gereden. Toen stuurde de navigatie ons een weg in die helemaal niet bestond. Vinden de mensen vast niet leuk dat we het huis aan gort rijden :-) . Nou, we hebben de route wel 5x gereden en konden niets vinden. En iedere keer moesten we een weggetje in waarbij van 1 baan met geparkeerde auto's een tweebaans weg gemaakt werd. Erg krap dus. Maar we moesten toch wat dus we besloten om tocht dat enge weggetje maar in te rijden. Ow, een hek. Kan nooit kloppen. En daar kwam al een mevrouw naar buiten lopen die vroeg of wij een "cabin" zochten. Ja, dat klopt. Nou dat is hier achter, de navigatie stuurt vaak mensen verkeerd. Ik teken wel even een plattegrondje. Nou, dat had ze inderdaad vaker gedaan :-) . Zag er vrij gelikt uit. En met de plattegrond stevig in de handjes gingen we op weg. O, daar! Dat pad hadden we inderdaad niet gezien. Het is een heel smal hobbelig pad (dat stond ook in de reviews van Airbnb) maar we hebben erger gehad (denk Thornhill in Zuid Afrika). Eenmaal aangekomen bij het huisje bleek dat de sleutel in de deur zat en we konden gewoon naar binnen. Een tijdje later kwam de eigenaresse nog die het e.e.a. uitlegde en ook hoe de - jawel - jacuzzi werkte! Want dat zit ook bij het huisje. En na het avondeten zijn we dus ook gelijk de jacuzzi ingedoken (bijna letterlijk) om daar heerlijk te genieten en naar de sterren te kijken. Heerlijk!

Wat we morgen gaan doen weten we nog niet. We zien wel. We zagen in ieder geval dat we op tijd uit Schotland en Wales vertrokken zijn met windstoten van 100 kilometer per uur.