Waar zijn de schoenen????

Vanochtend was de dag van het vertrek uit West Coast National Park. Jammer, want we hadden het gevoel dat we nog lang niet alles gezien hadden (terwijl we toch best veel gezien hebben). Rond een uurtje of 09:30 reden we via de rechterkant van de lagune naar de uitgang van het park. Onderweg veel bloemen gezien. Het is dit jaar heel anders dan vorig jaar. Vorig jaar had je meer velden met een en dezelfde soort bloem (ook qua kleur). De bloemen die we vorig jaar hebben zien bloeien, zijn nu nog niet uit, maar er bloeien nu weer hele andere bloemen en het is nu ook kleurrijker met verschillende kleuren en soorten bloemen. Conny had het er met het meisje bij de receptie nog over. Het meisje vroeg of we de bloemen hadden gezien en toen Conny aangaf dat er bij aankomst bijna geen bloemen waren en de volgende dag ineens veel, gaf het meisje aan dat dat inderdaad klopte. Door de regen (op aankomstdag) en het warme weer de volgende dag, waren de bloemen ineens gaan bloeien. Heel bijzonder om mee te maken, zo'n verandering binnen 24 uur!

Vanaf de uitgang zijn we naar Velddrif gereden. En wat zagen we vlak voordat we Velddrif binnen reden? Flamingo's! Heel dichtbij en heel veel. Dus de auto even aan de kant van de weg gezet en fotootjes gemaakt. Ze waren niet roze maar wit, maar wel heel mooi om te zien!

Daarna zijn we via Velddrif naar Piketberg gereden, wat een enorm saaie weg was. Er stonden om de haverklap borden met 'potholes', maar die waren inmiddels alweer dicht geasfalteerd, maar men was even vergeten om de borden weg te halen.

Om bekeuringen te voorkomen durfden we het toch niet aan de kilometerbeperking aan onze laars te lappen, dus wij braaf 60 gereden. Maar het schoot voor geen meter op. Ruim 60 kilometer geestdodende weg... Maar er gloort altijd licht aan de horizon en zo ook in Piketberg, dus de N7 op richting Clanwilliam met als doel: Strassberger Schoenfabriek.

Eenmaal aangekomen in Clanwilliam, direct doorgereden naar de schoenfabriek om daar te ontdekken... dat die dicht was! En het zag er niet goed uit, een papier met een datum en een stempel op de deur (maar niet leesbaar van buiten het hek). Dus op naar de rooibosfabriek. Een andere dan vorig jaar. Hadden heel veel smaken, maar dan bijvoorbeeld weer geen honing rooibosthee. Dus we overwegen om Chris en Annette te bellen om te vragen of we even langs kunnen komen om thee te kopen. Bij de rooibosfabriek even gevraagd of zij wisten wat er met Strassberger was. Nou, toen trokken we wat open! Op een fluisterende toon vertelde de verkoopster dat er 'problemen met zwarten waren' (haar woorden, niet de onze). Het verhaal (haar versie dus) was dat de Strassbergers een rijke blanke familie is die door de overheid gedwongen werd om 'zwarten' (nogmaals, haar woorden) in het management op te nemen. En volgens haar 'ging het daar mis'. Dus binnen 1 dag moest de fabriek gesloten worden. Mensen die er al 17 jaar werkten, stonden dus binnen 1 dag op straat. Supertreurig natuurlijk. Wat nu precies de ware toedracht is, weten we dus niet, maar dit was in ieder geval het verhaal van de dame bij de rooibosfabriek. Dus geen schoenen dit keer :-( . Maar het ergste is dus voor de mensen die er al jaar en dag werkten. En zoveel werk is er niet in Clanwilliam, dus de kans op een andere goede baan is erg klein. Voor de supermarkt zaten ook heel veel mensen met kinderen en tassen gewoon te zitten. En volgens ons zaten ze niet op een bus te wachten... Een zeer trieste aanblik.

Vanaf de rooibosfabriek zijn we dus naar de supermarkt gereden om daar boodschappen te doen voor het avondeten enzo. En daarna naar Citrusdal (is eigenlijk weer 50 kilometer terugrijden, maar in Citrusdal zelf is bijzonder weinig te doen en een grote supermarkt is er niet). Bij het huisje aangekomen hebben we Kobus weer gebeld (het dronken dropje van vorig jaar). Bleek dat niet Kobus maar Adri (meisje) ons verder zou helpen. Er lagen zakken hout klaar die we konden gebruiken (kosten: 20 Rand, hun? Diezelfde zak hout kostte vorig jaar 40 Rand, een prijsverlaging???). Ook heel treurig, in de bevestigingse-mail van de accommodatie werd vriendelijk verzocht de medewerkers geen alcohol te geven. Nu drinken wij zelf eigenlijk geen alcohol, dus laat staan dat we de medewerkers dronken gaan voeren, maar toch treurig dat ze daarom moeten vragen. De accommodatie was nog net zo mooi als de vorige keer. In de koelkast stond weer vers geperste sinaasappelsap en de jacuzzi stond al klaar (waar Cees en Conny inmiddels al ingedoken zijn). En nu zitten we bij een goed knapperend haardvuurtje (zonder rook in de kamer!) te relaxen.

Morgen gaan we naar Lambertsbaai waar we (als het weer zo blijft als vandaag) in een openlucht restaurant zullen lunchen en naar Bird Island gaan. De naam zegt het al, een eiland met vogels. Er schijnt ook nog een 'guano museum' te zijn. Is weer eens iets anders, een 'shit museum' (letterlijk!). We gaan het beleven...