Greenmarket Square: Say Hello to Mandela

Vandaag was dan toch onze allerlaatste dag van de vakantie aangebroken... Gelukkig heeft Conny, door het wegjagen van een kat op de veranda, kunnen voorkomen dat het alarm weer afging, dus een rustige nacht gehad. Koffers defintief ingepakt en de auto in voor een trip naar Greenmarket Square. De rit er naar toe ging heel voorspoedig, het vinden van een parkeerplaats des te trager. Ze zijn rond Greenmarket Square overal met de weg bezig en natuurlijk was het druk (duh!) dus rondom de Greenmarket geen parkeerplaats te vinden (nou ja, geen legale dan). Een man stelde nog voor om de auto op een bepaalde plek te parkeren, maar dat zou dus op een verboden te parkeren plek zijn en nog eens dubbel geparkeerd (zowel aan de achterkant als de zijkant), leek niet zo verstandig dus nee bedankt. Gelukkig vonden we een parkeergarage een stukje verderop met nog 1 plaatsje! Auto geparkeerd en op naar de Greenmarket.

We kwamen onderweg al langs verschillende standjes en aangezien "Talk to the artist" blijkbaar zijn baan aan de wilgen had gehangen, hebben we daar maar onze schilderijtjes gekocht. Op een gegeven moment kwamen we een monsterlijk uitgedoste man tegen met een telefoon om zijn nek. Zag er niet uit, maar wel grappig dus wat kleingeld gegeven. Meer aanmoediging had hij niet nodig, want hij kwam gelijk met de telefoon naar Conny toe "Say Hello to Mandela". Dus Conny braaf "Hello Mandela". En toen wilde hij dat we een foto van hem maakten met Cees en Lina erbij, dus zo gezegd zo gedaan :-) . Je kunt er alles van zeggen, maar een baan is een baan.

Na een stukje lopen kwamen we dan eindelijk aan bij de Greenmarket. Lina zat in de rolstoel en we zeiden al tegen haar: dit gaat geen comfortabele rit worden. Greenmarket bestaat namelijk in zijn geheel uit kinderkopjes en aangezien het geen luchtbanden zijn (wat in Zuid Afrika maar goed is gezien de paden waarover je loopt) is het dus hobbelen en bobbelen. Na een tijdje over de Greenmarket heen gelopen te hebben op zoek naar onder andere een tafelkleed voor Lina (de missie van vandaag) hebben we even wat gedronken bij een cafeetje. Er kwam nog een jongen naar ons toe met een tijdschrift (soort daklozenkrant, maar dan anders), keurig met badge met foto enzo. En ook hier geldt, een baan is een baan dus we hebben een tijdschrift van hem gekocht. Hij had er ook voor kunnen kiezen om als zovelen bij een supermarkt op de grond te gaan zitten en over zijn buik te wrijven en te zeggen dat hij honger had en vervolgens te blijven zitten. In tegenstelling tot dat heeft hij besloten om te gaan werken (hij droeg niet voor niets een hesje met op de achterkant "Working and proud of it" ).

Toen we net weer van de Greenmarket af waren (en dus van de kinderkopjes) besloot Cees om toch even terug te gaan en dat olifantje te kopen. Ja, lekker dan. Dus wij weer terug over de kinderkopjes. Toen de olifant gekozen en gekocht was, weer terug en bij Wimpy wat gegeten. En vlak bij het terras van Wimpy zag Lina haar tafelkleed hangen! Dit keer een groene en na wat prijsonderhandelingen was het kleed snel gekocht. Conny heeft daar ook nog een tas voor op het werk gekocht (ter vervanging van de o zo bekende knalgele Jumbo minitas :-) ).

Nadat alle benodigde souvenirs ingeslagen waren, zijn we weer terug gegaan naar de parkeergarage. Kosten waren natuurlijk abnormaal laag, nog geen 2,5 Euro voor een paar uur (en dat in een wereldstad). We zijn via Camps Bay teruggereden over de M62 en de M6, een mooie route langs de oceaan. Onderweg nog wat souvenirsstands gezien en ja inderdaad, nog wat souvenirs gekocht (tja, als je dan toch een extra tas meeneemt, zorg dan ook dat die vol is).

En toen op naar het vliegveld. Auto teruggebracht bij Budget, een porter heeft ons nog geholpen met de koffers. Conny en Cees waren er van overtuigd dat de koffers veel te zwaar zouden zijn, maar dat was dus niet zo. Ook over de extra tas handbagage werd niets gezegd. Dat was dus mazzel hebben. We waren natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld dus we hebben nog mooi wat kunnen drinken en eten en nog een winkeltje kunnen bezoeken (staan ook veel te strategisch opgesteld bij de wachtruimte). Lina heeft daar nog een pen gekocht waarvan de verpakking bij thuiskomst bijna operatief van haar vinger verwijderd moest worden.

Om 20:15 vertrok het vliegtuig naar Londen Heathrow. Nog steeds vinden we British Airways een van de beste maatschappijen waarmee we gevlogen hebben, prima stoelen, aardige stewardessen en vooral je eigen entertainment systeem. Waar dit keer een storing in zat, dus het heeft een paar keer resetten gekost voordat alles goed werkte. Maar dan heb je ook films te kust en te keur! We kwamen rond een uur of 7 Engelse tijd aan in Londen. Het vliegtuig naar Dusseldorf vertrok pas 09:40 dus we hadden weer tijd genoeg. In verband met de rolstoel en de hulp die wij altijd vooraf aanvragen, nemen we altijd ruime overstaptijden, zodat we geen vliegtuigen gaan missen of met een rolstoel door gangen hoeven te rennen.

De vlucht naar Dusseldorf verliep ook prima. Geen last van wind gehad (wat in Amsterdam wel het geval geweest schijnt te zijn, maar daar hadden wij geen last van). Tegen 12:00 uur kwamen we aan in Dusseldorf waar we heel vlot door de douane enzo waren. Koffers waren ook aangekomen (hoera!) en toen naar de auto. We hadden (dit keer wel) opgeschreven waar we stonden dus we waren er zo, spullen in de auto, op naar de uitgang en daar even gewacht in verband met de invalidenkaart en het gratis parkeren (gokken dat het dit keer zo`n 800 Euro is geweest), was ook zo gepiept. De rit naar huis verliep ook snel zonder files of opstoppingen en voor 16:00 uur waren we al thuis. Spullen uit de auto, koffers leeggepakt en toen wat te eten gehaald. En toen was de vakantie dan toch echt, echt voorbij.

We hebben een fantastische tijd gehad, de 30 dagen zijn echt omgevlogen en we zijn het er allemaal over eens dat deze vakantie nog mooier was dan vorig jaar (en die was al helemaal geweldig!). We hebben prachtige herinneringen om op terug te kijken en zullen nog vaak aan deze geweldige vakantie terugdenken!