The Big Hole en lieve kindertjes

Het was de bedoeling om vandaag lekker uit te slapen tot 8 uur, maar helaas dachten de buurt en de werkster bij accommodatie daar anders over. Dus om 7 uur waren we al wakker. Dat hebben we nog een half uurtje weten te rekken, maar om half 8 was de rek er dus echt uit en begon het verjaardagsgeschal. Om half 9 kwamen de dames het ontbijt in de accommodatie brengen. Een hele belevenis op zich. Dat is dus niet alleen het eten brengen, maar de complete tafel dekken.

Na het ontbijt zijn we vertrokken naar The Big Hole. Gezien de duidelijke borden niet moeilijk te vinden (het is dan ook de grootste attractie in Kimberley). Voordat we naar binnen mochten werden we met zo`n handmatige metaaldetector gecontroleerd en werden de tassen gecontroleerd. De rugzak van Conny is best omvangrijk dus werd er aan Conny gevraagd of ze ook vuurwapens bij zich had. Vuurwapens????? Waarschijnlijk heeft Conny nogal verbouwereerd "nee" gezegd want het meisje moest in ieder geval nogal lachen. Waarom je een vuurwapen mee naar The Big Hole zou nemen zou pas later duidelijk worden.

Bij de kassa werd gezegd dat we met een tour mee konden die een uur zou duren. Maar we konden hetzelfde ook op eigen gelegenheid gaan ontdekken. We hebben voor het laatste gekozen. Iedere 30 minuten werd er een film vertoond over de geschiedenis van Kimberley en De Beers. Samen met ons kwam een kleuterklas binnen met allemaal Afrikaanse kindertjes. Aangezien wij de enige blanken waren, werden we dus door zo`n 50 kindertjes met grote ogen en open mond aangestaard. De juf had de troep echt gigantisch onder controle, want er werd verteld dat ze tijdens de film niet mochten praten en op hun plek moesten blijven zitten. En toegegeven, het was muis- en muisstil in de bioscoop.

De film vertelde het verhaal van het begin van de diamantkoorts in Kimberley, verteld vanuit de ogen van een Engelsman en een Afrikaan. Wat een verschil. Waar de Engelsman gewoon zelf zonder veel noemenswaardige problemen op een huifkar naar Kimberley kon trekken, mocht de Afrikaan wel over het land lopen, maar dan moest hij eerst werken voor die desbetreffende boer. En waar, eenmaal aangekomen in Kimberley, de Engelsman kon gaan en staan waar hij wilde, werd de Afrikaan in een kamp gestopt en moest hij werken voor 20 Shilling (wat nogal weinig blijkt te zijn) en als hij door het kamp liep, werd hij tegen gehouden door de blanken en werd hij gefouilleerd en moest hij hoed af en schoenen uit want "je zag het verschil niet tussen een werker en een dief". Schrijnend... Wat dan weer positief is, is dat ze geen rooskleuriger beeld willen scheppen met de film dan het in werkelijkheid was (daarentegen, zo goed staan De Beers nou ook weer niet bekend).

Na de film bleven we nog even zitten en de kindertjes dus ook, muisstil en onbeweeglijk. Totdat Conny bewoog en dat was waarschijnlijk het sein dat ook de kindertjes mochten bewegen :-) . De deur werd geopend en de kindertjes gingen weg. Als ze langs ons liepen zeiden ze allemaal "Bye" en de ene die zwaaide, de andere stak zijn duim op. Zo schattig! En toen ze langs de man van het centrum liepen gaven ze hem allemaal een handje of omhelsden hem. Zo aandoenlijk, das lang geleden dat we dat gezien hebben in Nederland.

Toen werd het tijd om The Big Hole te bekijken. Je loopt dan over een soort zwevende loopbrug naar het uitkijkplatform waar je een heel goed zicht hebt op het grote gat. En het is een gigantisch gat. Wat je ziet is al enorm qua doorsnede en diepte, maar het deel wat onder water is, is natuurlijk nog veel dieper. Heel indrukwekkend. Alleen Lina vond het met haar hoogtevrees niet zo prettig, dus die is op een gegeven moment op een wat veiliger plekje gaan staan :-)

Daarna gingen we met een lift naar beneden. En dat hebben ze zo enorm leuk gedaan. Vanaf het moment dat je de lift in stapt klinkt het net alsof je de mijnschacht in gaat. En hoewel het maar een hele kleine afstand is van een paar meter, lijkt het net of je tientallen meters naar beneden gaat. Dan gaan de deuren open en stap je dus een mijn in. Ook erg leuk. Er ligt een spoorrails op de grond alsof er dus daadwerkelijk zo`n mijnkarretje rijdt. En zo loop je dus een stukje door de mijn zoals het vroeger was. We moesten even wachten want de juf was van ieder kindje afzonderlijk een foto aan het maken (met een analoge camera!). En het waren nogal wat kindjes :-) Zo grappig om te zien, het ene kindje stond er echt bij van "rotfoto, doe nou maar" en een ander was bloedserieus en weer anderen (vooral de meisjes) gingen er echt voor staan. Beentje vooruit, heup naar buiten, hand op de heup en lieflijk lachen. Echt superleuk.

Nadat alle kindjes vereeuwigd waren, konden we door en kwam je in de exhibitieruimte waar meer verteld werd over hoe diamanten ontstaan en nog meer over de historie van Kimberley en The Big Hole. Erg interessant. Er was ook een tijdslijn met zowel over de geschiedenis van De Beers als over de wereld en Zuid Afrikaanse geschiedenis. Zo weten we nu dat het nogal een tijd heeft geduurd voordat alle medewerkers van De Beers volgens een gelijke salarisschaal gingen verdienen en dat in 1976 pas in Zuid Afrika de eerste televisie uitzending plaatsvond!

En daarna mochten we... de kluis in! Dat is dus een beveiligde kluis (met bewaking) waarin allemaal diamanten liggen. Nou, daar lag dus voor een aanzienlijk bedrag. Nu begrepen we ook de vraag of we vuurwapens bij ons hadden. Je kunt je haast niet voorstellen dat mensen voor die glimmende steentjes hun hele hebben en houwen opgaven en dat daarvoor zelfs doden zijn gevallen. Erg indrukwekkend.

Toen was het tijd voor de lunch. En zoals het perfect past bij een verjaardagslunch, hebben Lina en Conny een wafel met ijs en caramelsaus gegeten en Cees lasagne. Heerlijk! De ijskoffie was trouwens ook niet te versmaden. We hebben in het souvenirwinkeltje nog een koelkastmagneet gekocht van The Big Hole en toen zijn we het openlucht museum gaan bekijken. Dat is dus Kimberley in het klein nagebouwd zoals het er tijdens de hoogtij dagen van de diamantkoorts heeft uitgezien. Was best grappig om te zien.

Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om eten voor vanavond te kopen en tot Conny`s grote vreugde hadden ze spareribs! Dus een feestelijk diner dat niet onder deed voor de Sparerib Express! Gelijk een gebakje meegenomen voor bij de koffie en toen naar het internet cafe dat volgens de receptioniste van de accommodatie bij de supermarkt moest zijn. Nou, dus niet. En toen we eindelijk eentje gevonden hadden, bleek dat die over 5 minuten ging sluiten. Dus het is nog steeds niet gelukt om ergens internet te vinden en weer wat verhalen te uploaden. Jammer, jammer, jammer. Maar morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.

We hadden gelezen dat er in de buurt een wasserette was dus wij bij de receptie een zak met formulier halen (was daar verkrijgbaar) bleek dat ze de kleding zelfs komen afhalen en komen thuisbezorgen. Ideaal. Dus vanochtend de was ingeleverd en vanavond alweer fris en fruitig terug. Heerlijk!

Morgen rijden we naar Upington en volgens internet zou de accommodatie daar internet hebben. Het wordt weer een langere rit ( > 400 kilometer) dus vroeg op, ontbijten en pleite...